Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την κυρία Στυλιανού. Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο τη γνώρισα ως συγγραφέα αλλά ταυτόχρονα και ως άνθρωπο, αφού στο βιβλίο της καταγράφονται προσωπικές της εμπειρίες. Εμπειρίες δοσμένες με ένα μοναδικό τρόπο γραφής που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη.
Αργότερα βέβαια οι πρώτες μου εντυπώσεις, που πιστέψτε με μόνο θετικές ήταν, ενισχύθηκαν όταν ακολούθησαν οι προσωπικές μας επαφές. Η κυρία Στυλιανού έγινε η γλυκιά μου Μαρία, ένας καταπληκτικός άνθρωπος, μία καλή φίλη, μία εξαιρετική αγωνίστρια ποικίλων μορφών που ανεπιτήδευτα προκαλεί το θαυμασμό των γύρω της. Κι αυτό άλλωστε μπορούν να το επιβεβαιώσουν πολλοί, ακόμα κι αυτοί που τη γνωρίζουν από μακριά... ας πούμε από το facebook. Μία καλή ευκαιρία να της θυμίσω πως άξιζαν οι γκρίνιες μου όταν πάλευα να την πείσω να ενωθεί μαζί μας. Δεν είχε χρόνο. Κι ακόμη δεν έχει. Παλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να κερδίσει τα στοιχήματα που έβαλε από πολύ νωρίς με τον εαυτό της. Η ζωή δεν της χαρίστηκε, αντίθετα «στόλισε» το δρόμο της με τρικλοποδιές, αγκάθια, αφόρητο πόνο κι όμως η Μαρία, ή αλλιώς η Νάσια, κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα προηγούμενα και να παλέψει για την ευτυχία.
Θυμάμαι μία φορά όταν την άκουσα να μιλάει σε μία ζωντανή εκπομπή με θέμα την κακοποίηση, όπου η Μαρία ήταν επίσημη προσκεκλημένη: «Όταν έχεις βιώσει την κακοποίηση σαν παιδί και γεμίσει η ψυχή σου παιδικά τραύματα, σαν μεγαλώσεις γίνεσαι είτε ένας πολύ κακός άνθρωπος, είτε ένας πολύ καλός άνθρωπος. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο.» Δάκρυσα... ήξερα πολύ καλά πως εκείνη ανήκει στη δεύτερη κατηγορία κι ένιωσα τόσο περήφανη γι’ αυτήν!
Και πραγματικά. Διαβάζοντας το βιβλίο της, απορείς πως ένας άνθρωπος που πάλεψε με Θεούς και Δαίμονες, έχοντας εισπράξει έντονα σε ευάλωτα χρόνια της ζωής του, απόρριψη, βία, μίσος και κατατρεγμό, είναι σήμερα ένας άνθρωπος που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα βοήθεια και πραγματική αγάπη στους συνανθρώπους του. Λογικό δεν είναι να συνοδεύει αυτή την απορία ο θαυμασμός και η περηφάνια;
Η Νάσια είναι ένα παράδειγμα για τους ανθρώπους. Είναι το πρότυπο για τα θύματα της βίας. Είναι η γυναίκα που τόλμησε να σπρώξει με όλη τη δύναμη της ψυχής της τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και να βαδίσει, έστω να συρθεί, προς τη φωτεινή της πλευρά.
Ξέρω πως είναι περίεργο να ξεκινάς τη συγγραφική σου πορεία με μία αυτοβιογραφία, ειδικά στην ηλικία που το έκανε η Μαρία. Όμως η δική της ζωή περικλείει γεγονότα που πολλοί από μας (ευτυχώς) δε θα τα ζήσουμε ποτέ. Σε όσους πάλι τα έζησαν και σ’ αυτούς που (δυστυχώς) τα ζουν τώρα, αυτό το βιβλίο μόνο δύναμη θα δώσει να παλέψουν γι’ αυτό που τους ανήκει. Τη δική τους λύτρωση, τη δική τους ευτυχία.
Κλείνω αυτή τη σημείωση με μία ευχή: Εύχομαι όλοι μας να μην καθησυχαστούμε ποτέ με το βόλεμα που μας δίνει ο καναπές μας και να γίνουμε σύμμαχοι στον αγώνα που δίνουν καθημερινά χιλιάδες «Νάσιες» στον κόσμο.
